ئایا كه‌س ده‌چێته به‌هه‌شته‌وه یان ده‌چێته دۆزه‌خه‌وه به هۆى كرده‌وه‌ى خۆیه‌وه به‌به‌ڵگه‌وه، وه ماناى ئه‌م ئایه‌ته چیه: [ وَنُودُوا أَنْ تِلْكُمُ الْجَنَّةُ أُورِثْتُمُوهَا بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (43) ]؟
چوونه به‌هه‌شت و ڕزگاربوون له ئاگر ته‌نها به‌هۆى ڕه‌حمه‌تى خواى گه‌وره‌وه‌یه، به‌ڵام ئه‌نجامدانى كرده‌وه‌ى چاك ئه‌وه هۆكارێكه له هۆكاره مه‌شروعه‌كان بۆ ده‌ستكه‌وتنى ڕه‌حمى خواى گه‌وره، به‌به‌ڵگه‌ى ئه‌م فه‌رمووده‌یه: «سَدِّدُوا وَقَارِبُوا فَإِنَّهُ لَن يُدْخِلَ الْجَنَّةَ أَحَدٌ بعملهِ» قَالُوا: وَلَا أَنْتَ يَا رَسُولَ اللَّهِ؟ قَالَ: «وَلَا أَنَا إِلَّا أَنْ يَتَغَمَّدَنِي اللَّهُ مِنْهُ بِرَحْمَتِهِ , وَاعْلَمُوا أَنَّ أَحَبَّ الْعَمَلِ إِلَى اللَّهِ أَدْوَمُهُ وَإِنْ قَلَّ» متفق عليه. واته: هه‌وڵ بده‌ن كرده‌وه‌كانتان به‌پێی شه‌رع بێت وه یاخود نزیك بن له‌وه‌وه چونكه كه‌س به كرده‌وه‌ى خۆى ناچێته به‌هه‌شته‌وه، وتیان ته‌نانه‌ت تۆش ئه‌ى پێغه‌مبه‌رى خوا؟ ئه‌ویش فه‌رمووى: به‌ڵێ مه‌گه‌ر ڕه‌حمه‌تى خواى گه‌وره بمگرێته‌وه، وه بزانن كه خۆشه‌ویستترین كرده‌وه به‌لاى خواوه ئه‌وه‌یه كه به‌رده‌وام بێت له‌سه‌رى ئه‌گه‌رچی كه‌میش بێت.
وه هیچ دژه‌وانه‌ییه‌كیش نیه له‌نێوان ئه‌م فه‌رمووده‌یه‌دا و ئه‌م ئایه‌ته‌ى كه ده‌فه‌رموێت: [ وَنُودُوا أَنْ تِلْكُمُ الْجَنَّةُ أُورِثْتُمُوهَا بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (43) ]واته: وه خه‌ڵكى به‌هه‌شت بانگیان لێده‌كرێت وه‌كو پێرۆزبایى و ڕێزلێنانێك : ئه‌و به‌هه‌شته‌ى كه خواى په‌روه‌ردگار پێى به‌خشین به‌هۆى ڕه‌حمى خۆیه‌وه بوو، وه به‌وه‌ى كه پێشتان خستووه له‌باوه‌ڕ وكرده‌وه‌ى چاكه‌تان .
هاتووه له‌ماناى ئه‌م ئایه‌ته‌دا كه پیتى (باء) له‌بڕگه‌ى (بِمَا كُنْتُمْ) بۆ هۆكاره و بۆ نرخ وبه‌ها نیه واته كرده‌وه‌كانتان به‌هاى چوونه به‌هه‌شت نیه به‌ڵكو هۆكاره. بۆیه پێچه‌وانه نین.
وەرگیراوە لە کتێبی : (إعانة الخطباء والأئمة بفقه إمامة الأمة)
لە نوسینى شێخ : محمد بن زيد بن محمد المدخلي
چۆنێتى باوەڕبونمان بە ڕۆژیى دوایىحوکمی ئەو کەسانەی کە باوەڕیان بە سزای گۆڕ نییەئینكارى کردنى ژیانى دواڕۆژ ماناى باوهڕهێنان به ڕۆژى دواییباسێک سەبارەت بە یەئجوج و مەئجوج
