سوننەتە ئەو کەسەى کە کارێک یان شتێکى لەسەر قورس و گرانە و بۆى جێ بە جێ نابێ ئەم دوعایە بکات وبڵێت : 

«اللَّهُمَّ لاَ سَهْلَ إِلاَّ مَا جَعَلْتَهُ سَهْلاً، وَأَنْتَ تَجْعَلُ الْحَزْنَ إِذَا شِئْتَ سَهْلاً»^(١) .

واته‌: (خودایه‌ هیچ شتێك ئاسان نییه‌، جگه‌ له‌وه‌ نه‌بێت، كه‌ تۆ ئاسانت كردوه‌، هه‌روه‌ها تۆش كارێك قورس ده‌كه‌یت و كاتێكیش ویستت لێی بێت ئاسان ده‌بێت) .