کاتێک کەسێک مەدح و ستایشی کردى ئەوا تۆ ئەم دوعایە بکە وبڵێ :
«اللَّهُمَّ لاَ تُؤَاخِذْنِي بِمَا يَقُولُونَ, وَاغْفِرْ لِي مَا لاَ يَعْلَمُونَ [وَاجْعَلْنِي خَيْرًا مِمَّا يَظُنُّونَ]»(١) .
واته‌: (خودایه‌ لێم مه‌گره‌ به‌وه‌ی كه‌وا ئه‌وان ده‌یڵێن، لێشم خۆش ببه‌ له‌وه‌ی كه‌ وا ئه‌وان نایزانن، له‌وه‌ باشتر بم گێڕه‌ كه‌وا ئه‌وان گومانم پێ ده‌به‌ن) .

وە پێغه‌مبه‌ری خودا (صلى الله علیه‌ وسلم) ده‌فه‌رمووێت: «ئه‌گه‌ر یه‌كێك له‌ ئێوه‌ هه‌ر ده‌بوو مه‌دح و ستایشی هاوه‌ڵه‌كه‌ی بكات با بڵێت:  (أَحْسِبُ فُلاَنًا، وَاللهُ حَسِيْبُهُ، وَلاَ أُزَكِّي عَلَى اللهِ أَحَدًا: أَحْسِبُهُ –  ئه‌گه‌ر بزانێت، كه‌ ئه‌و سیفه‌ته‌ی تێدایه‌-  كَذَا وَكَذَا) » ⁽²⁾ .

واته‌: (فڵانه‌ كه‌س وا ده‌ناسم و وای داده‌نێم، خودای په‌روه‌ردگاریش باشتری ده‌ناسێت، دوا ڕۆژی هیچ كه‌سێكیش دیاری ناكه‌م، چونكه‌ دوارۆژ به‌س خودا ده‌یزانێت، به‌ڵكو ئه‌و گومانه‌ باشه‌ی پێده‌به‌م و وای ده‌ناسم، كه‌ كه‌سێكی ئاوا و ئاوایه‌) .

(١)  البخاري في الأدب المفرد برقم 761, وصحح إسناده الألباني في صحيح الأدب المفرد برقم 585, وما بين المعكوفين زيادة للبيهقي في شعب الإيمان 4 / 228 من طريق آخر {وهذا أثر عن الصحابة (رضوان الله عليهم أجمعين)}.

(2) رواه مسلم 4 / 2296 {وصحابي الحديث هو أبو بكرة (رضي الله عنه)}.