ویرده‌كانی له‌ خه‌و هه‌ستان
یەکەم : «الحَمْدُ للهِ الّذِي أَحْيَانَا بَعْدَ مَا أَمَاتَنَا وإلَيْهِ النُّشُورُ»( 1) .
واته‌: (سوپاس و ستاییش بۆ ئه‌و خودایه‌ی، كه‌ ژیانی به‌ به‌ر هێناینه‌وه‌ دوای ئه‌وه‌ی، كه‌ مراندینی ( 2)، زیندو بونه‌وه‌ش هه‌ر بۆ لای ئه‌و ده‌بێت) .
دووەم : «لاَ إلهَ إِلاَّ اللهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِيكَ لَه، لَهُ الْمُلْكُ وَلَهُ الْحَمْدُ، وَهُوَ عَلَى كَلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ، سُبْحانَ اللهِ، وَالْحَمُدُ للهِ، وَلاَ إِلهَ إِلاَّ اللهُ، وَاللهُ أَكْبَرُ، وَلاَ حَوْلَ وَلاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِاللهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيْمِ، رَبِّ اغْفِرْ لِي»( 3) .
واته‌: (هیچ په‌رستراوێك نییه‌، كه‌ شایسته‌ی په‌رستن بێت جگه‌ له‌ (الله)ی ته‌نیای بێ هاوه‌ڵ نه‌بێت، سامان و ستاییش بۆ ئه‌وه‌ و به‌سه‌ر هه‌موو شتێكیشدا به‌توانا و به‌ ده‌سه‌لێته‌، پاكی و بێگه‌ردی و سوپاس و ستایش بۆ خودایه‌، هیچ په‌رستراوێكیش نییه‌، كه‌ شایسته‌ی په‌رستن بێت، جگه‌ له‌ (الله)، هه‌روه‌ها (الله) گه‌وره‌ ترینه‌ و هیچ هێز و ده‌سه‌لێتێك نییه‌، جگه‌ له‌وه‌ نه‌بێت، كه‌ خودای به‌رز و بڵند و گه‌وره‌ ده‌یبه‌خشێت، ئه‌ی په‌روه‌ردگارم لێم خۆشببه‌) .
سێیەم : «الْحَمْدُ للهِ الَّذِي عَافَانِي فِي جَسَدِي، وَرَدَّ عَلَيَّ رُوحِي، وأَذِنَ لِي بِذِكْرِهِ»( 4) .
واته‌: (سوپاس و ستایش بۆ ئه‌و خودایه‌ی كه‌ له‌ش ساغی پێ به‌خشیم و ڕۆحی بۆ گه‌ڕاندمه‌وه‌ و بواری بۆ ئاسان كردم، كه‌ یاد و زیكری بكه‌م) .
چوارەم : خوێندنى ئەم چەند ئایەتەى سورەتى آل عمران :( إِنَّ فِي خَلْقِ السَّمَوَاتِ وَالأَرْضِ وَاخْتِلافِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ لآيَاتٍ لأُولِي الأَلْبَابِ (190) الَّذِينَ يَذْكُرُونَ اللَّهَ قِيَاماً وَقُعُوداً وَعَلَى جُنُوبِهِمْ وَيَتَفَكَّرُونَ فِي خَلْقِ السَّمَوَاتِ وَالأَرْضِ رَبَّنَا مَا خَلَقْتَ هَذَا بَاطِلاً سُبْحَانَكَ فَقِنَا عَذَابَ النَّارِ (191) رَبَّنَا إِنَّكَ مَنْ تُدْخِلْ النَّارَ فَقَدْ أَخْزَيْتَهُ وَمَا لِلظَّالِمِينَ مِنْ أَنْصَارٍ (192) رَبَّنَا إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِياً يُنَادِي لِلإِيمَانِ أَنْ آمِنُوا بِرَبِّكُمْ فَآمَنَّا رَبَّنَا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَكَفِّرْ عَنَّا سَيِّئَاتِنَا وَتَوَفَّنَا مَعَ الأَبْرَارِ (193) رَبَّنَا وَآتِنَا مَا وَعَدْتَنَا عَلَى رُسُلِكَ وَلا تُخْزِنَا يَوْمَ الْقِيَامَةِ إِنَّكَ لا تُخْلِفُ الْمِيعَادَ (194) فَاسْتَجَابَ لَهُمْ رَبُّهُمْ أَنِّي لا أُضِيعُ عَمَلَ عَامِلٍ مِنْكُمْ مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثَى بَعْضُكُمْ مِنْ بَعْضٍ فَالَّذِينَ هَاجَرُوا وَأُخْرِجُوا مِنْ دِيَارِهِمْ وَأُوذُوا فِي سَبِيلِي وَقَاتَلُوا وَقُتِلُوا لأكَفِّرَنَّ عَنْهُمْ سَيِّئَاتِهِمْ وَلأدْخِلَنَّهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الأَنْهَارُ ثَوَاباً مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَاللَّهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الثَّوَابِ (195) لا يَغُرَّنَّكَ تَقَلُّبُ الَّذِينَ كَفَرُوا فِي الْبِلادِ (196) مَتَاعٌ قَلِيلٌ ثُمَّ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ وَبِئْسَ الْمِهَادُ (197) لَكِنْ الَّذِينَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا نُزُلاً مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَمَا عِنْدَ اللَّهِ خَيْرٌ لِلأَبْرَارِ (198) وَإِنَّ مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ لَمَنْ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَمَا أُنْزِلَ إِلَيْكُمْ وَمَا أُنْزِلَ إِلَيْهِمْ خَاشِعِينَ لِلَّهِ لا يَشْتَرُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ ثَمَناً قَلِيلاً أُوْلَئِكَ لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ إِنَّ اللَّهَ سَرِيعُ الْحِسَابِ (199) يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَصَابِرُوا وَرَابِطُوا وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ (200)) [آل عمران: ١٩٠ – ٢٠٠]( 5) .
==============
(1) البخاري مع الفتح 11 / 113 ومسلم 4 / 2083 {وصحابي الحديث هو حذيفة بن اليمان، والبراء بن عازب (رضي الله عنهما)}.
(2) مه‌به‌ست له‌م مردنه‌ خه‌وه‌، چونكه‌ مرۆڤ، كه‌ خه‌وت وه‌كو مردوو وایه‌ (والله أعلم) .
(3) (هه‌ركه‌سێك ئه‌م ویرده‌ بخوێنێت ئه‌وه‌ خودا له‌ تاوانه‌كانی خۆش ده‌بێت، خۆ، ئه‌گه‌ر چی داوا بكات ئه‌وه‌ ڕه‌تناكرێته‌وه‌، خۆ، ئه‌گه‌ر هه‌ستێت ده‌ست نوێژ بگرێت و پاشان نوێژ بكات ئه‌وه‌ نوێژه‌كه‌ی گیرا ده‌بێت)، البخاري مع الفتح 3 / 39 وغيره واللفظ لابن ماجه انظر صحيح ابن ماجه 2 / 335 {وصحابي الحديث هو عبادة بن الصامت (رضي الله عنه)}.
(4) الترمذي 5 / 473 وانظر صحيح الترمذي 3 / 144 {وحسنه الألباني في صحيح الجامع (716) وصحابي الحديث هو أبو هريرة (رضي الله عنه)}.
(5) البخاري مع الفتح 8 / 237 ومسلم 1 / 530 {وصحابي الحديث هو عبد الله بن عباس (رضي الله عنهما)}.

وەرگیراوە لە کتێبی : قەڵای موسـوڵمان له ویردەكانی قورئان و سووننەتدا
وەرگێڕانی : پێشین عبد الله محمود پێشینی